Dagboek van Petrina: Luister naar het ritme voor jouw leven

20-10-2020

Dag 17 van mijn Corona avontuur:

Alles in de natuur heeft een ritme en kent zijn eigen tijd en groeiproces

Terwijl ik naar buiten kijk valt mijn oog op de bomen hier voor ons huis. De kleuren gaan alweer veranderen. Dat geeft zo’n prachtig schouwspel. Het raakt mij en zet mijn gedachten weer aan.

Vogels vliegen in het rond of zitten in het gras. Doen hun eigen ding en trekken niets aan van wat er voor zorgen op de mensen afkomen. Ze doen waarvoor ze gemaakt zijn: Vogel zijn.

Alles in de natuur heeft een eigen ritme. Alles leeft in een eigen ritme. Dag en nacht, eb en vloed, ontkiemen en bloeien. Alles komt en alles gaat. En dat allemaal uit zichzelf.

Vele vogels verplaatsen zich naar het zuiden en komen weer hier terug. Ze weten wanneer ze Nederland moeten verlaten. Wat ze nodig hebben om te overleven.

Bomen laten hun bladeren los om zichzelf klaar te maken voor de winter. Ze doen wat ze moeten doen om te overleven. En om dan nog groter en nog sterker te staan.

Weten wij wat we nodig hebben? Om steeds krachtiger te leven zijn er bepaalde ritmes op te merken. Ook in ons mensen. Leef ik op mijn ritme? Want wij kunnen nog gemakkelijk uit ons levensritme gehaald worden. Waardoor? Door vergelijken. We kijken naar het ritme van iemand anders en beoordelen ons zelf daardoor. Of we beoordelen de ander.

Blijf maar bij jezelf

Leef op jou ritme en durf keuzes te maken. Op jouw manier en op jouw tijd. Je hart zal je fluisterend zeggen wat je nodig hebt. Vertrouw maar dat dit hoort bij jouw levensproces. Zodat je meer en meer kan worden waarvoor je bedoeld bent. Je bent in wording.

Echt leven is niet krampachtig vasthouden.
Ook is het niet leven naar de verwachtingen die de wereld van je heeft.
Echt-leven is omarmen wie je bent en wat je nodig hebt
Het is kunnen loslaten wat niet meer past bij het nu.
Om zo jezelf te geven wat jij nodig hebt om in deze wereld te kunnen blijven staan.
En niet alleen blijven staan zeker ook om tot bloei te komen.

---

21-10-2020

Dag 18 van mijn Corona avontuur:

Nog dieper ben ik gaan leren kijken naar de kleine dingen die wel weer lukken. Kleine stapjes brengen je uiteindelijk ver.

Vandaag kon ik een half uur diamond painten. Iets wat ik heel graag doe en veel plezier aan beleef. Nu merk ik hoeveel prikkels het geeft voor mijn hersenen.

Door Corona heb ik de eerste anderhalve week felle hoofdpijn gehad en kon ik niets verdragen. Ik kon niet denken, iets wat ik heel graag en eigenlijk altijd doe, geen boeken lezen echt mijn hoofd stond helemaal uit. De pijn in mijn longen, de druk op mijn borst en schouderbladen zorgde voor benauwdheid die uitputtend was. Hierdoor ontstond de felle hoofdpijn waar ik in mijn slaap zelfs wakker van werd.

Nu merk ik dat nog steeds. Wanneer het teveel is voor mijn hoofd dan gaat mijn hoofd uit. Te snel opstaan. Omdraaien in bed. De trap oplopen. Het lijken simpele dingen. Direct komt de hoofdpijn weer op en gaan mijn spieren trillen. Zo kan ik nu niet anders dan luisteren naar mijn lichaam.

Ik had door Corona mijn klanten afspraken verschoven. Aan het begin van dit avontuur dacht ik: Als ik ze na de herfstvakantie inplan…dan ben ik wel weer beter. Gisteren heb ik deze klanten op de hoogte gesteld dat dit niet lukt met mijn gezondheid. Bij het verzetten van mijn klant afspraken…zat ik te huilen. Ik doe zo graag wat ik doe, en weer voelen dat het nog niet lukt (terwijl ik van binnen weer wil) raakte mij. Tegelijk moest ik ook huilen bij het idee dat ik mijn afspraken moest gaan doen. Dat kon ik helemaal niet aan. Maakte mij bang en overzag ik totaal niet. Ik liet het er zijn. Dat wat niet kan en dat gaf ruimte. Het komt goed en nu is het nog niet de tijd. Alles op zijn tijd, denk maar aan wat je gisteren schreef over het ritme van alles in de natuur.

Nu met het steentjes opplakken op het doek zakt er iets in mij. Het landt en ik ontdek iets dat mij rust en vrede geeft.

Een inzicht die heus niet nieuw is, die ik zo vaak ook deel met mijn klanten. Misschien heb je het mij ook weleens horen zeggen:

Doe het met kleine stapjes.
Petrina het is oké deze kleine stapjes.
Als je nu kijkt naar de eerste weken…dan zijn deze stapjes al flink wat.

Na 2 weken zit je te diamond painten wat je heerlijk vindt. Dat lukt weer.

Mijn diamond painting bestaat uit kleine steentjes. Ik maak deze niet in 1 x af. Elke keer doe ik een klein stukje. Ongeveer 5 tot 8 rijen, dit ligt een beetje aan hoe ik inschat dat het uitkomt qua tijd en nu qua uithoudingsvermogen en hoe lang ik overeind kan zitten. En uiteindelijk na heel vaak zo’n 5 tot 8 rijen te plakken…wordt het uiteindelijk een prachtig schilderij.

Zo vormen al mijn kleine stapjes een prachtige reis.
Waarin ik zo aan het oefenen ben met zelfliefde.
Op een nog dieper level dan dat ik deed.

Elk klein stapje mag je vieren.
Geniet van je reis.

Zo vind ik weer vrede met wat er is en…wat er nog niet is.
Het is allemaal oké

Misschien herken jij dit wel in jouw leven. Ik wil je hiermee uitnodigen om niet tegen jezelf te strijden. Omarm jezelf met wat er is en wat er nog niet is of nooit zal zijn. Dat kan van alles aan processen naar boven brengen. Als je die durft aan te kijken dan leer je aandacht te hebben voor jezelf. Dat is nieuw…

Veel vaker zie ik hoe we geleerd hebben om ons ‘zijn’ te verloochenen en te bestrijden. Alsof het gevaarlijk is wie je bent. Jij mag ‘zijn’ zoals je bent. Je bent het namelijk al, ook als je het opzij schuift. Je kunt via de klikbare link ook mijn eerste dagboek stukje lezen: Dagboek van Petrina: Corona heeft mij stilgezet

Welke les kan jij meenemen uit deze blog?