Een cocon ter bescherming om je heen

Op het moment dat je ging bezinnen
Begon je jouw cocon te spinnen
Zoveel potentie gevangen in die cocon
Pas als jij het ziet kan je gaan stralen in de zon

Als kind staan we open om de wereld te ontdekken en om de wereld te gaan begrijpen. Tegelijkertijd ben je nog afhankelijk van volwassenen, nog wel het meest van je ouders. In een veilige gezinssituatie zul je van je ouders leren om zelfstandig en verantwoordelijk te leven als volwassenen. Waarbij je weet dat je ouders, en natuurlijk andere familieleden, je zullen steunen. Je voelt liefde en verbondenheid. Een veilige haven waardoor jij de wereld in durft te gaan. Toch zijn er heel veel volwassenen die anders uit hun gezin van herkomst komen. Met eigenlijk allemaal dezelfde uitkomsten:

Weinig gevoel van eigenwaarde

Wanneer je opgegroeid bent met psychisch zieke ouder(s) dan loop je hier een verhoogd risico op. En dan zal je vast herkennen hoeveel zaken voortkomen uit je eigenwaarde. Door het gebrek aan eigenwaarde kan je heel gemakkelijk jezelf gaan verstoppen. Veilig in je cocon verblijven.

Overleven in je cocon

Je bent niet verantwoordelijk voor wat je is aangedaan toen je nog kind was. En de lessen die je daar leerde zijn als het ware in je hersenen ingesleten. Omdat je hersenen je willen beschermen in dit leven. Daarom zijn de moeilijke, nare of gevaarlijke situaties ook juist de zaken die je mogelijk nog gemakkelijk kunt herinneren. Je slaat deze op zodat je die voortaan kunt gaan voorkomen. Veel KOPP kinderen krijgen boodschappen, ervaringen of situaties op zich af als ze nog klein zijn waaruit ze opmaakten dat ze eigenlijk niet goed genoeg zijn.

• Kijk nou eens wat je hebt gedaan… het is met jou altijd hetzelfde
• Denk je echt dat iemand op je zit te wachten
• Niet zo je nek uitsteken
• Je kan ook helemaal niets…

Wanneer je naast dat dit soort uitspraken op je af komen ook nog eens situaties meemaakt die je als kind moeilijk kan uitleggen (waardoor je gemakkelijk jezelf de schuld kan geven) dan kan je gemakkelijk jezelf gaan verstoppen. Jezelf terug trekken in jezelf. En niet meer laten zien wie jij ten diepste bent, hoe jij denkt of wat jij voelt. Het risico is te groot.

Als kind had je namelijk steun nodig en bemoediging om jezelf te gaan ontplooien. Onbewust willen we als kinderen allemaal dat onze ouders ons goedkeuring geven en bemoedigen om te ontdekken wie we zijn. Als die goedkeuring uitblijft of niet voldoende is dan is de wereld gevaarlijk en onvoorspelbaar. En dan ga je een strategie inzetten om toch te ‘veilig’ te kunnen leven. Ik schreef al eerder een blog over goedkeuring: Goedkeuring geven om jezelf te mogen zijn

Hoe voel jij je in je cocon

Een strategie die je kunt inzetten om dan toch veilig te kunnen leven is alleen maar je richten op de ander. Jezelf uitzetten, terugtrekken of opzij zetten. Nog steeds zoeken naar het bevredigen van de goedkeuring. Dit wordt ook omschreven als please gedrag. Daarmee zet je eigenlijk jezelf en de ander opzij. Ja ook de ander. Want vaak vraag je niet wat de ander nodig heeft. Je gaat het gewoon al doen omdat je ‘denkt te weten’ dat de ander dat zo wilt. Het is een projectie en geen waarheid dat je denkt te weten wat een ander nodig hebt.

Je leerde als kind wat je moest doen om een compliment van ouders te krijgen. Je probeerde te ontdekken wat je moest doen en dat zet je nog steeds in. Of… het staat mogelijk altijd aan. Misschien lukte dit soms wel maar niet altijd ziet de ander wat je had gedaan omdat je dit zelf had bedacht en dan sta je met uitgestoken handen. Terwijl je zo je best had gedaan.

Ergens voelt het leven in de cocon veilig. Omdat je er zelf niet écht bent.

Zelf heb ik dit ook een tijdlang gedaan. Ik ben hierdoor kwijtgeraakt wat ik wilde of wie ik eigenlijk werkelijk ben. Zo was ik bezig met anderen om mij heen. Heel vaak deed ik exact dat waardoor ik mijn goedkeuring portie weer ontving. Mijn verslaving eigenlijk… Die telkens weer bijgevuld moest worden. Goedkeuring van andere mensen.

Doordat ik dit zelf heb gedaan weet ik hoe kwetsbaar dit is. Hoe je eigenlijk je hele leven overdraag in de handen van de mensen om je heen. Voor mij waren alle anderen dan ook altijd:

• Belangrijker
• Beter
• Mooier
• Slimmer
• Verder
• Succesvoller

Zo had ik steeds meer complimenten nodig. Want zie je het ook? Mijn cocon zorgde dat ik de complimenten ondermijnde, mezelf laag hield en aanviel. In de cocon voelde ik mij veilig.

Omdat ik niet wist hoe het anders kon. Maar… langzaam stikte ik erin. Zocht ik altijd naar een weg eruit.En wanneer ik die enigszins in het zicht kreeg, soms eens een arm aan de wereld toonde, stapte ik toch weer terug. Hoe kan dit toch? Ach…de cocon die kon ik al zo goed. En dat daar buiten was eindeloos, onmeetbaar, ongrijpbaar…

Soms was de boodschap van de wereld ook zo tegenstrijdig. Waardoor ik uit mijn cocon stapte en toch weer terug. Het was een periode van ontdekken en oefenen. Waar ik veel door leerde. Hoe ik het meest leerde? Door te luisteren naar mensen. Iets wat ik in mijn coaching nu nog inzet. Ik hoor wanneer mensen zo spreken dat ze zichzelf tegenhouden.

 

Als je uit je cocon durft te gaan…dan ben je niet meer hetzelfde als toen je erin ging. Het is een proces dat je beeld van de wereld, mensen om je heen en jezelf veranderd.

(Lees verder onder de afbeelding)

Breek uit je cocon

Je bent niet gemaakt om voor altijd in een cocon, bescherming, te leven. Je zult er langzaam uithongeren, stikken of jezelf zo pijnigen…dat je het niet volhoudt. Wat ik weet is dat het je ook niet brengt wat je eigenlijk zoekt. Dat wat je zoekt…daar heb je niets voor nodig als jezelf. Leren hoe jij jezelf kunt beschermen, hoe je er voor jezelf kunt zijn. Hoe je in een wereld vol onrust de vrede kunt blijven ervaren in jezelf. Alleen dan heb je wel lessen nodig.

Lessen die afgestemd zijn op jou.

Dat gaat zo moeilijk als je jezelf verstopt. Als je niet werkelijk laat zien wat jij denkt, voelt of nodig hebt. De les die ik leerde bij  het achterlaten van mijn cocon wil ik met je delen: Uiteindelijk merkte ik op dat de weg uit de cocon er al was. Ik hoef die niet te maken, niet open te breken of ervoor te vechten. Het ging veel meer over geloven.

Geloven dat de wereld ook mijn (en dus ook jouw) inbreng, kleuren en talenten nodig heeft.

Durf jij al je kleuren en talenten in de wereld te laten zien? Het is mijn toekomstdroom dat KOPP volwassenen het leven durven leven waarvoor ze gemaakt zijn! Dat ze durven te:

leven
genieten
zijn wie ze zijn
bloeien
stralen

Zodat psychische problemen niet langer van generatie op generatie wordt doorgeven.

Ik kan jou helpen zodat het stopt bij jou! Stuur mij een reactie, een bericht via Social Media of via de mail: petrina@echt-leven.nl